Het is zondagochtend, mijn ouders komen langs rond koffietijd. Terloops vertelt mijn vader: ‘Wij zijn al 53 jaar getrouwd.’
 
Mijn gedachten dwalen af naar mijn korte huwelijk …..Ik werd weduwe op mijn dertigste, woonde daarna nog wel samen met een nieuwe liefde maar dat hield geen stand. Mijn jongste dochter was pas vier jaar oud. ‘Ai’, even zo’n besef-momentje. Zo van ‘Jeetje, hoe heb ik dat toen gedaan, ze was nog zo klein en schattig.’ Een nieuw huis kopen en ik verloor ook nog mijn baan. Dat was een rotperiode. Ik ga die 53 jaar huwelijk niet halen. Hoe heb ik dat toen allemaal volgehouden? Was het blinde paniek?
 
Ik deel mijn gedachten met mijn ouders. Mijn vader antwoordt heel mooi: ‘Geen blinde paniek. Je was toen juist krachtig genoeg om de keuze tot scheiden en een carrièreswitch te maken.’
 
Zondagmiddag rond lunchtijd zijn ze weer weg, maar ons gesprek galmt nog na. Ik besluit alles van me af te schrijven. Door woorden aan mijn gevoel te geven merk ik dat ik me steeds beter voel. Ik doe een oefening met het schrijven van zinnen die elke keer beginnen met:
‘Ik ben dankbaar voor…..omdat….’ en dan benoem ik specifiek waar ik dankbaar voor ben.
 
Dit zijn twee voorbeelden:
 
Ik ben dankbaar voor mijn werk waarbij ik anderen help van overleven naar leven, omdat ik mijn ervaring en daarvoor gevolgde opleidingen nuttig kan inzetten.
 
Ik ben dankbaar voor de spontane ontmoeting met lieve Esther van der Lans omdat zij mij over twee weken de première van de film ‘Toen ik je zag’ in Tuschinski gunt. Isa Hoes  Dutch Filmworks International Holding B.V.  Damn, die is echt zooo mooi!
 
Ik sloot de zondag als een gelukkig mens af.