‘Hij wilde niet dood’
 
Esther van AnnexCinema nodigde me via Dutch FilmWorks uit voor de filmpremière van “Toen ik je zag” in Koninklijk Theater Tuschinski gebaseerd op de mooie en minder mooie kanten van het leven dat Antonie Kamerling leefde. Gisteravond was het zo ver. Ik brak vlak voor het einde. Waarom? Ik ging terug naar 2010.
 
Ik zit aan zijn sterfbed, de liefde van mijn leven heeft mijn hand vast. Praten kan hij niet meer. We hebben contact via onze ogen.
‘Sorry Leonie, ik wil niet dood maar ik kan niet anders…’.
Hij heeft vreselijke pijn door de uitgezaaide kanker en is op. Hij kan niet meer. Met pijn in mijn hart laat ik hem los.

Dit maken de hoofdpersonages, in de film Bastiaan en Esther genoemd, ook mee. De film gaat over de liefde, over het leven vieren, over een ziekte overleven maar met een slechte afloop die niemand wilde. Ook Bastiaan niet. Toen Esther dat uitsprak brak ik. Wat een gelijkenis met een “normale” ziekte als kanker. En wat een inzicht over hoe belangrijk een mentale gezondheid is en dat dit lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Mentale en lichamelijke ziekten worden vaak anders geïnterpreteerd en beleefd, vooral door de “buitenwereld”. Maar wat tonen ze toch veel gelijkenissen, zo leert deze film mij. Daarom brak ik. Knap gedaan van iedereen die betrokken is bij het maken van deze film. Ook al denk je het verhaal en de afloop te kennen, deze film verrast toch.
 
Ik ontmoet ze na de film in de lounge. De belangrijkste personen achter deze film: Isa Hoes en haar zoon Merlijn. Wat een fijne mensen zijn dat. En wat veel herkenning en inspiratie mag ik van ze ontvangen. Ik geniet, in het hier en nu zijn. En ben dankbaar dat ik mijn minder mooie momenten kan uitzetten, om echt te voelen en te genieten van de mooie dingen die het leven biedt. Niet vanzelfsprekend, wel van levensbelang.

“Toen ik je zag” is een aanrader. Als je zelf of iemand in je omgeving worstelt met een mentale ziekte biedt de film nuttige inzichten over wat zo iemand doormaakt. Maar eigenlijk geldt dat ook voor fysieke ziekten. Zoveel verschil lijkt daar niet tussen te zitten. Deze film laat je niet alleen meer begrip krijgen voor de onvermijdelijke dood bij een ernstige ziekte in welke vorm dan ook. Het laat je ook de liefde voelen. Liefde voor het leven. Vrolijke en trieste momenten in het leven prachtig in beeld gebracht met geweldig acteerwerk. Bijna on-Nederlands goed.